سهراب فخیمی بی نقاب

خنده ی خشکیده روی لبها
پرده ی کشیده رو به دریا
همینم به حساب غنیمته مثه
قطره آب توی صحرا
نیمه های شب شهر بیصدا
هدفون و سیگار من بی نقاب
منمو پرسه هام قدمو ردّه پام
میده از یه هوای ابری ندا
یه پک عمیق چشا قفله رو ماه
دو بال و سمتِ این قرصه تو راه
میده آرامشی از جنس خدا وُ
همینه تنها آرامش کلّه روزام
گذشته دیگه آب از سرِ ما
به عشق یه سری چیزا هستیم سر پا
حتی عاشقیم نیومد داشته بره ما
اَ کُرّه گی دم نداشته این خره ما

من دوس دارم حاجی تنهاییامو
یادم داد نذارم هرجایی پامو
یاد داده هیشکی همه جوره پات نی
منم ازشون کج کردم هرباری رامو
تنهایی! تا عمقشم حس کردم
شبو یه گوشه کلّشم کِز کردم
پره پوچی و نفرت و حسرت
تو فکرام نصف شب وِل گَردم
خستم اَ همه کوچه هایه شهر
هِی تکرار میشه روشون ردّه پایه من
خستم اَ این خنده هایه تلخ
میره هر شب سر رو بالش با چشایه تَر
اَه داره خفم میکنه
بغضی که داره هر دَم میجوعه
این خرخرمو چسبیده بهشُ
همش داره رو مخم میدوعه

بی رمق و سرده دستام
گمه پشت خنده دردام
حبس میشم تو تنهاییام
ولی نمیشم جلده هربام
پره زخمم ولی هنوزم سرپام
شده صبرم لبریز و من هربار
گفتم عب نداره بازم صب کن
یکی مرهم واسه زخمات هس چون
یکی که اون بالاست و حواسش به ماس
شک نکن اون بالایی مرامش به راس
دلت پره میدونم از همه کندی
ولی حاجی اون بالایی حسابش جداس