سیامک مدرسی یه حرفایی

یه حرفایی موند بینمون یه
وقتایی یه بغضایی
ترکید تو گلو چه اشکایی که شد جاری حواست بم نبود منو داری
با چشمای پر از مهرت نگام کن
منو جوری اسیر خنده هات کن
که تو دریای تاریک دلت من
بشم اشکو بشم غرقو بشم گم

یه حرفایی نمیشه زد یه بحثایی نمیشه کرد یه جاهایی نمیشه رفت چونکه پره از خاطره س اینا تبدیل میشه به درد دردایی ک واسه یه مرد تلخه مثل یه شیشه زهر پس میشینه به صبر تا مرگ

با احساسم که بود رازم دوست داشتم بازم راضی نبودی
من این ادمه مودی
تو هم نامرد موزی
نه میخوابم نه بیدارم نه میدونم چیه حالم یه بیمارم
گرفتارم تو این حالم
کلی ازت گله دارم گله دارم

یه حرفایی نمیشه زد یه بحثایی نمیشه کرد یه جاهایی نمیشه رفت چونکه پره از خاطره س اینا تبدیل میشه به درد دردایی که واسه یه مرد تلخه مثل یه شیشه زهر پس میشینه به صبر تا مرگ