شهریار آریایی گلکم

دی یَه ای شهر، شهر ما نیس جای ما نیس می دانی
دی یَه ای دل، دل پُر سوز و صفا نیس می دانی
مه همه ش تُو مُکُنَم بِه رِه ی او پنج دَریا
بِه رِه ی او گل با غیا بی خَه وَه ر از بی کسیا
دلِ مَه عاشق بود
دلِ مَه غافل بود
دلِ مَه از غم و غصه به خدا فارغ بود
گلکم آی گلکم... گلکم آی گلکم
گلکم های گلکم گلکم های گلکم
مَه گَه میشه تو نَه واشی و چِشام خاو بُکنه
اَلُو افتاده به جانم چه جوری تُو نکنه
همه ش میگم ای خیالهَ یه روزی بیدار می شی
ای که خاو نیس ای خیال نیس که مَه نَه آوُ مُکُنه
دل مَه عاشق بود
دل مَه غافل بود
دل مَه از غم و غصه به خدا فارغ بود
سحرا کوزه ی آوی دیه نیس پشت دَرا
من و ای سینه ی بی تاب و چِشای خشک به را
حیاط و دالان و کوچه دیه نیسن به خدا
الو افتاده به جانم شهر مه کجاس کجا
دل مَه عاشق بود
دل مَه غافل بود
دل مَه از غم و غصه به خدا فارغ بود
گلکم آی گلکم گلکم آی گلکم
گلکم های گلکم گلکم های گلکم