علی شاملو نقاب

صداش هنوز تو گوشمه ، اون شب یخ بسته ی سرد
عین خیالمم نبود ، که داشت تو سرما یخ میزد
خوب یادمه :
زمستون یک سال پیش ، چشم محو نگاهش شد
نقابم رو زدم ، تا که ، مسیرم هم مسیرش شد
مث یک پیچک مجنون ، پیچیدم دور احساسش
به حدی جذب من شد که ، شدم من منجی راهش
روز اول بهم میگفت چقدر تو خوبو دل پاکی
نمیدونست که من سنگم ، نقابم میکنه بازی
واسه اون من یه بت بودم ، که جونش رو واسم میداد
واسه من اون یه بازی بود ، یه حس لذتی میداد
اون از بس عاشق من بود ، فقط در فکر موندن بود
ولی کارای خوب من ، فقط از رو سیاست بود
گذشت یک سال ، دلم رو زد ، منم بحثو شروع کردم
به حدی اون صبوری کرد ، که ناچار بی خبر رفتم
از اون روز که من رفتم ، همش دلواپس من بود
میدونست مجرمم ، ساده ، میگفت سو تفاهم بود
به صد راه متصل میشد ، پیامک ، دوست ، همسایه
با یک وویس کارشو ساختم ، جلوت یک راه بن بسته
میگفت :
از وقتی که رفتی ، درو روی خودم بستم
نشستم گوشه ای تنها ، به برگشت تو دل بستم
میگفت : بی تاب بی تابم ، همش فکر تو رو دارم
چیکار کردی تو با جسمم ، به تو اینجور معتادم
بیا برگرد که من خستم ، دیگه نایی برایم نیست
نزار تنها بمونم من ، تو وجدان تو وجودت نیست ؟
به پات موندم ، تن و روحم همه درگیر حرفات شد
نمیدونم دل سادم ، چطور جذب نقابت شد
نقابت رو که برداشتی ، به چشمم گرگ میدیدم
خدا میدونه این روزو ، تو خوابم هم نمیدیدم
میگفت : من عاشقم برگرد ، میگفتم این کاره مجنونه
میگفت : تنهام بدون تو ، میگفتم راهمون دوره
میگفت : دستام یخ بسته میگفتم دست تقدیره
میگفت : یخ میزنم سرده میگفتم هرچی تقدیره
میگفت قرصه توی دستام میگفتم احمقی بچه ؟
میگفت لعنت به تو مردم میگفتم مردنم حقه
حالا میگم نقاب کلا فقط یک جسم بی روحه
گناه این نقاب اینه ، که در دستای ما بوده