محمد امیر مجیدپور قصه بی نشونه

تمومه این قصه منم
قصه ی بی نشونه
نخونده موندم دلم
شکسته از زمونه
یه آسمونه خالیو مسافری خیالی
پرنده های خستگیم سکوت این حوالی
دلم گرفته قصه گو بگو کجای قصه
یه اتفاقه کهنه بود حالو هوای قصه
تو دل بریدیو شدی شبیه یک پرنده
تو آسمون بی کسی تو دشت پر درنده
یه سرنوشت با تو و یه راهه بی نشونه
تو گم شدیو بعد از اون خالیه دست خونه