مهدی پویا غریبه

گمان کنم،، دلم نمی تپد
مرا غمی،، شکنجه می دهد
از این فراق، بریده شد امانم
چو موجِ غم به من هرَس مزن
زِ ساحلت مرا تو پس مزن
چو قایقی شکسته بادبانم
تا منم از خود جدا
بشکنم بس بی صدا
خدا کند،از خود به خود آیم
خدا کند این بی همگان
به سر کند اندوهِ زمان
در این خزان،گم گشته کجایم
کجا روم غریب و خسته ام
کجا روم که دل شکسته ام
پرنده ای به دور از آشیانم
ورق ورق خزان گرفته ام
رمق رمق زِ جان گرفته ام
چو دردی ام ،که لای استخوانم