میلاد میمندی قلاب

گاهی بی ربط گاهی سنگین
گاهی شادم گاهی غمگین
گاهی حتی با یه اشاره
می زنم زیر گریه
شب من پر از سیاهی
پر بغضه پر سازه
خب همین شبهاست
اصلا که ازم یه مرد میسازه
رفتیو بعد یه عمری آسمونم تیره مونده
آفتابم پشت ابره خاک خورده خواب مونده
زندگیم عین یه تصویر از یه ماهی و یه قلاب
آخرین لحظه بودن توی دریاست این قاب

همه چیز مبهمو گنگه
عمق دریا مثل تُنگه
مثل اون ماهی بی جون
که یه عمره ضربه خورده
آرزو هایی که دارم
با خودت رفتنو مردن
به کجا کشیده کارم
خودمو به غم سپردم

رفتیو بعد یه عمری آسمونم تیره مونده
آفتابم پشت ابره خاک خورده خواب مونده
زندگیم عین یه تصویر از یه ماهی و یه قلاب
آخرین لحظه بودن توی دریاست این قاب