نیما صادقی مرهم

تو میترسیدی از حرفای مردم
تو میترسیدی که شاید نتونم
کجای راهو برگشتی دوباره عزیزم من همونم من همونم
بهت گفتم که فرصتی نمیدی درستش میکنم این مشکلو زود
جواب تو سکوته و سکوته
سکوت تو جواب مهلکی بود
من اینبارم ترسیدم
تو رو از دست بدم بازم جنگیدم
باهرکی که دور میکرد تورو از من از نبودت ترسیدم
تو میتونی فقط مرهم بشی واسه زخمای کاری تنم
یکاری کن که من اروم بشم
بیا کم کن ازین زخمای تن
پرستاری بکن از قلب من نزار همرنگ این مردم بشم
که دلسرد شدن اینقدر که عشق نشد طبیب این زخمای تن
من اینبارم