وحید نامدار وقت رفتن

وقت رفتن یاد من باش
تو بمان حوصله کن
آخرین حرف دلم را
زیر لب زمزمه کن
آخرین برگ درخته
عاشقی را باد برد
لحظه لحظه نت به نت
از زمانه گله کن
گله کن ای دل ساده
گله از آینه کن
گله از این همه حسرت
گله از فاصله کن
خنده بر روی لبت نیست
ازین یار گله کن
گله کن تا بشنود
دنیا صدایت گله کن
در هیاهوی زمانه
کنج دیوار اتاق
عاشقی دل را به موج
زلف های یار داد
چشم زیبایش صدایش
خنده هایش عاقبت
تبری تیز شد و
ریشه ی دل را بزد
گله کن ای دل ساده
گله از آینه کن
گله از این همه حسرت
گله از فاصله کن
خنده بر روی لبت نیست
ازین یار گله کن
گله کن تا بشنود
دنیا صدایت گله کن