احسان اسماعیلی وقت رفتن

وقت رفتنم رسیده،
دیگه فرصتی ندارم،
بی‌تو بی‌رنگن و پوچن،
لحظه های پاره پارم.
بعد تو روزی هزار بار،
دل من شکست و پژمرد،
خنده از رو لبای من،
گم شد و پرید و خط خورد.
با خیالت پر گرفتم،
عشقو من با تو شناختم،
لیلی ترانه هامو،
با نفسهای تو ساختم.
اما هرگز نرسیدن،
آخر قصه ما بود،
دستامون جدا شد از هم،
این یه مرگ بی‌صدا بود.

از جدایی من و تو،
روزای زیادی رفته،
اما یادت تازه مونده،
فکرت از سرم نرفته.
آخرین ترانه هامو،
من برای تو نوشتم،
اگه تاریک اگه روشن،
اگه زیبا اگه زشتن.
با خیالت پر گرفتم،
عشقو من با تو شناختم،
لیلی ترانه هامو،
با نفسهای تو ساختم.
اما هرگز نرسیدن،
آخر قصه ما بود،
دستامون جدا شد از هم،
این یه مرگ بی‌صدا بود.