احمد فیلی آینه

اون چشمات یه منظومه ی ناب بود
حسم به تو عشقم از اون حسای کمیاب بود
یادمه میگفتی که بی تو نمیتونم
بگو چی شد یهو بی رحم چرا اینقدر ازت دورم
کاش میشد اینه ی اتاق تو بودمو همش تورو میدیدم
هنوزم از رو عادت گل برات میچینم
پشت این پنجره منتظرت میشینم
غرورم رو قربونیه چشات کردم
دلمو به تو شاد کردم اصلا تو این حالا نبودم