امیرحسین نادری سرگردون

من از داخل پوسیدم
یه روحم که سرگردونه
نه رفیقی نه همسایه
توخزون شهر گم شدم
تواین سالها فهمیدم
کسی جز خودم همراه نیست
لابه لایه شهر شبهارو
با دلتنگیام میمیرم


میشینم کنار پنجره
منتظر‌ . . .
منتظر کی...
تواین غروبا نفس میگیره
کاش امشب گریم نگیره
سالهاست برنگشته
اون یادش رفته برگرده
نمیدونه خیلی وقته
این دلو از جاش کنده رفته