امیر برسام آذر

دلم گرفته از آدماى این شهر
از این خیابوناى سرد و مات و بى رحم
دلم گرفته از دلهره و همهمه
دیگه دلشوره بسمه
من یه آذرىِ ساده
یکى که لج کرده دوباره پیاده زیر بارون
توام که رفتى با اون
من اونى ام که بغضشو میخوره
یکى که دل نمیده از همه میبره
از اضطراب این شهر
همیشه دلخوره

یه مرد خسته که خیره اس به دیوار
یه دل شکسته از آدمهاى بیمار
یه تنهاى تنها یه ولگرد یه بیمار
یه جسمِ پریشون غرق دود سیگار

من از این شهر میرم که میرم
از آدماى اینجا سیرم که میرم
هواى این شهر تیره اس که میرم
نفسام گیرن بمونم میمیرم
من از این مردم بى رحم خسته ام
اونا که هردفعه یجور قلبمو شکستن
شدم یکى که از حرف مردم پره
یکى که از همه حتى از خودى میخوره

یه مرد خسته که خیره اس به دیوار
یه دل شکسته از آدمهاى بیمار
یه تنهاى تنها یه ولگرد یه بیمار
یه جسمِ پریشون غرق دود سیگار