امیر فرکوش منزوی

از زمزمه دلتنگیم، از همهمه بیزاریم
نه طاقت خاموشی، نه تابِ سخن داریم
آوار پریشانی‌ست ، رو سوی چه بگریزیم ؟
هنگامۀ حیرانی‌ست ، خود را به که بسپاریم ؟

دلم گرفته برایت، دلی که کرده هوایت
دلی که کرده هوایِ، کرشمه های صدایت

دوران شکوه باغ از خاطرمان رفته‌ست
تیغیم و نمی‌بُرّیم ، ابریم و نمی‌باریم
من راه تو را بسته ، تو راه مرا بسته
امید رهایی نیست وقتی همه دیواریم

دلم گرفته برایت، دلی که کرده هوایت
دلی که کرده هوایِ، کرشمه های صدایت