امین نیما فریبانه

ای همه جان من دردی و درمان من
نیمه ی پنهان من ای کل جهانم
تاب گیسوی تو خم ابروی تو
سرخیه روی تو برده امانم
توبزن لبخند نفسم رفت بند
توفقط نازکن نازنگاهت چند
غرق دریای نگاهت شده ام هرچند
که فریبانه ربایی دل به هر ترفند

گفته بودم چوبیایی غم دل باتوبگویم
چه بگویم که غم از دل برود چون توبیایی
من ندانستم ازاول که توبی مهر و وفایی
من که درفکرتوبودم توکجایی توکجایی
دردلم جای توپیداس چه بیایی چه نیایی
چشم به راه تو بمانم چه بخواهی چه نخواهی

خیال توامانم ندهد در شب و روزم
چو پروانه به دور توبگردم ،بسوزم
از آن شب که تورفتی همه شب یادتوماندم
من آن روز ببینم که بیوفتی تو به روزم
بجانم بجانم همه درد تو به جانم
خبرازدل که نداری نداری تونشانم
ای کاش توبیایی بمانی بمانی
چه شود دردل توجاشوم اینبار بمانم

گفته بودم چوبیایی غم دل باتوبگویم
چه بگویم که غم از دل برود چون توبیایی
من ندانستم ازاول که توبی مهر و وفایی
من که درفکرتوبودم توکجایی توکجایی
دردلم جای توپیداس چه بیایی چه نیایی
چشم به راه تو بمانم چه بخواهی چه نخواهی