بابک افرا باغ بی برگی

آسمانش را گرفته تنگ در آغوش
ابر با آن پوستینِ سردِ نمناکش
باغ بی‌برگی که می‌گوید که زیبا نیست؟

باغ بی‌برگی
روز و شب تنهاست
با سکوتِ پاکِ غمناکش
باغ بی‌برگی که می‌گوید که زیبا نیست؟

سازِ او باران، سرودش باد
جامه‌اش شولای عریانیست
باغ بی‌برگی که می‌گوید که زیبا نیست؟

باغبان و رهگذاری نیست
باغ بی‌برگی
چشم در راهِ بهاری نیست
باغ بی‌برگی که می‌گوید که زیبا نیست؟

جاودان بر اسبِ یال‌افشانِ زردش می‌چمد در آن
پادشاهِ فصل‌ها
پائیز