بهزاد ملک زاده پروونه ی قلبم

تو اون دوست داشتنات گفتن
چقدر سرد بودن و بی جون
تویی که گرمه آغوشت
منم سر در گمم بی روح
من‌ این بیرون پر از دردم
تنم سرد و پر از کینه
آهای پروونه ی قلبم
چقدر ساکت شده پیله
نفس تنگه توی جونم
تو هر چی خواستی من بودم
بگو من واسه تو چی کم گذاشتم که نمیدونم
تو رو بارون میزد خودم تر و خشکت میکردم
داره بارون میاد تنها تو این شهر میگردم
چه حس و حالیه جات خالیه نم‌ داره چشمام
کاشکی بودی تو آخ که من‌ دورت بگردم
چقدر آشفتست این خونه هوا سرد و نفسگیره
از اون روزی که تو رفتی چشام به پشت در خیره
هنوز خواب و خیال من پر از حال و هوای توست
پریشونن گلها حتی همون شاخه گلهای رز