حامد سانیانی شاه حسین

ای که به خشکی لبات دریا توسل می کنه
موندم چجوری داغتو دنیا تحمل می کنه
دنیا تحمل میکنه
گرمه طوافم تا غروب سر نیزه ها دور سرت
وقت نماز تیرها سجاده میشه پیکرت
این موج که روی تنت با گریه میریزه منم
زحمات لب وا می کنه هر بار بوسه میزنم
ماه شه کربلا اومد دوباره
دل بی قرار من آروم نداره
بشنوم روضه عباس حسینو
دو تا چشمام مث بارونا بباره
عموی ابرو کمونم قمر تو آسمونم
بگو دستات کو چشم زیبات کو
آب نمیخوام بیا آروم جونم
بی تو دلخوشی ندارم عمو جونم
مشک بی آب چشم بی خواب
کو علمدار یار ارباب
مه شب تاب دیگه بابا بی تو تنهاست
خیمه ها سقا نداره عمو عباس