حسن فلاحی فرمانروا

لب دریا چه دریایی تو چشماته
عجب آرامشی تو لحنه حرفاته
به پای عطر تو نمیرسن اینا
همین شاخ گلایی که تو دستاته*
یکم از بغیه میگم که حساست کنم
گل قشنگ من یکم تورو نازت کنم
بال پروازمی فاصلتو کمتر کن
تا من همیشگی روشونم احساست کنم*
تو با اون خنده های دلبرونت
با اون دوتا چال روی گونت
از ریشه کندی دلو بردی
همین الانم شدم دیونت
تو با اون خنده های دلبرونت
با اون دوتا چال روی گونت
از ریشه کندی دلو بردی
همین الانم شدم دیونت

خنده هات یه وقت باهام قهر نکنه
کام روزو شبمو تلخ نکنه
حساب تو از این آدما جداست
عشقتو تو قلب من فرمانرواس
تو شدی جونم یکی یدونم
مثل کوه پشتتم تا ته جونم
ساعتا وایسه پیشه توام کاشکی
اومدی عشقتو تو قلب من کاشتی
تو با اون خنده های دلبرونت
با اون دوتا چال روی گونت
از ریشه کندی دلو بردی
همین الانم شدم دیونت
تو بااون خنده های دلبرونت
با اون دوتا چال روی گونت
از ریشه کندی دلو بردی
همین الانم شدم دیونت*
(فرمانروا)