حسین آرمانی یه کم

یکم ..
برام عادت شده با گریه هر شب
هواى گریه هامو مى نویسم
مرور خاطراتت زندگیمه
دارم حال و هوامو مى نویسم

یه کم حالم شبیه یه دریاست
پرم از درد هایى که نگفتم
پرم از گریه ی بى سرانجام
بی تـــــو اره از نفس میافتم

به هر کى حالمو مى پرسه میگم
دارم تاوان دلتنگیمو میدم
منو از عمق چشمام میشه فهمید
چقدر بعد از تـــــو تنهایى کشیدم

یه کم حالم شبیه یه دریاست
پرم از درد هایى که نگفتم
پرم از گریه ی بى سرانجام
بی تـــــو اره از نفس میافتم

من و تنهایى بعد از تـــــو هر شب
به سمت مرگ داره مى کشونه
باید کم کم iبا تقدیرم بسازم
شاید مرگم علاج قصه مونه