دومان شریفی صد فصل

روی دوشم… دلم نه! استخونامه
که از سرمای لبخند تو یخ کرده
بغل کردم خودم رو می برم از تو
تویی که تا ابد هم بر نمی گرده

دارم گم می کنم روزامو! حالم رو
کسی که از زمان جا مونده می دونه
اگه آینده ای باشه برای من
زمان مثل همیشه خواب می مونه

صد فصل بهار آید و بیرون ننهم گام
ترسم که بیایی تو و در خانه نباشم
بیگانه شوم از تو که بیگانه پرستی
آزار کشم گر ز تو بیگانه نباشم

از اینکه زنده ام بعد تو میترسم
منو پیدا کن از این خواب هرجایی
اگه صد روی خسته دارم از دنیا
تو اون رویی که بی اندازه زیبایی

تو دودم باشی از سیگار میفتم
طنابم باش ، من از دار می افتم
به من شک کن که روی سقف میخوابم
که هر شب از لُب دیوار می افتم