سجاد نبیئی بازنده

بایَد بفَهمی غربت دُنیامو بی تو
وقتی که جز عِشقت غمی تویِ نگام نیس
وقتی بَهارم زرده و انگار زَخمم
مهمونِ بی دَردسری تو خَنده هام نیس

حالا که بی تو بودَنَم حَتمی شده من،
هرجایِ این دنیا برم "بـازَنـدهــ" میشَم
تَنها برایِ موندنِ تو تویِ بازیم
یه عمره تو رویِ خودم شرمنده میشَم

بایَد بفهمی گِریه هام ناچیزه امّا،
دردِ یه بُغضِ کُهنه ای تویِ صِدامه
مَن هرچِقدرَم بتونم خوب باشَم
هرجا برَم تنهاییُ رَنجم باهامه

حق با تو بوده مَن نباید تَلخ باشم
وقتی برام نه عاشِقی نه موندِگاری
حالا که فَهمیدم باید کمرَنگ باشم
این خَط و خالایِ تو موندَن یادِگاری

شایَد یه روزی جایِ ما باهم عَوَض شد
شایَد جهانِت عِـشـق شد.. شاید بِدونی
حَسرَت برایِ عِـشـق هایِ ناتَمومه
روزی رو میبینَم تو هم غمگین بِخونی..