علی سیف از ماست که بر ماست

بی قرارت شدم ای داد و امان از دل من
آخر این عشق جگر خوار تو شد مشکل من
چشم در راه تو و دیده به در خشک شدم
تو کجا و دل بی درد کجا این دل من
بسه این قدر چقدر پای تو وابسته شود
عاقبت عاشقت از دست غمت خسته شود
تو که با این عجله از بر ما میگذری
ره رو آن است که آهسته و آهسته رود
وای دگر تاب ندارم بیا این دل حساس
عاشق شدم عمدن از قصد دلم خواست
تو رخ ننمایی با ما منشینی
تقصیر خودت نیست از ماست که بر ماست
برای رفتن بریدن نماندن چقدر بهانه داری
ما را که دچار کردی تو مگر چه کار کردی
این همه دیوانه داری تو دلبر جانی که یکی
مثل خودت عاشقی جانانه داری