علی قربانی تهوع

دقیقه های بی امید،ثانیه های بی صدا
روزای بیهوده و تلخ،شبای دلگیروسیاه
مثل نگاه مرده ی رو تن خیس پنجره
مثل شکست مشت خون توی گلوی حنجره
مثه تنهایی تو تو این روزای غمزده
مثه پوچی پره هیچو پره بیهودگیم
آخرین وارث این تیره شب تنهاییم
شب رسیده پشت شیشه دلم آروم نداره
توی سینم سرب داغو غمو حسرت میباره
روزی هزار مرتبه در خلوت سردم میمیرم
با امیدی مرده و رفته به باد کنج تابوت تنم گرمیگیرم
روزی هزار مرتبه پنجه های درد دلمو از گورسینه داره بیرون میکشه
زخم أین جام جنون مغزو از دالون حلقم داره بیرون میکشه