علی پریانی کووید نوزده

ای خدا چقده هوا دلگیره
هر پنج دقع یکیمون می‌ره
دیگه دارم ب ی جای میرسم که با خبر مرگ حتی گریم نگیره

پره پره دیگه بیمارستانا
شهر اینهو تیمارستانا
پره ترس پر استرس
قرنطینه پر آرزو زیر قسط

این کرونا دورمون کرده از جمع از شادیو انگیزه
ماسک بزنی ی دردی میگیری ماسکم که نزنی قطعا میمیری



نبین این خنده زیر چشم کبوده
خونواده داغ دار دل همه فرسوده
شده از وضعیت داغون قلبامون شده سیاه تر از تیره
فکنم با ظبت همین کار ی دهدنفری می‌ره

کادر درمان بریده از وضعیت
کاشکی بکنه کمکمون طبیعت
بسه بسه من دیگه بریدم
هرجا رفتم ی دلخوشی ندیدم
ای خدا چقده هوا دلگیره
هر پنج دقع یکیمون می‌ره
دیگه دارم ب ی جای میرسم که با خبر مرگ حتی گریم نگیره


چته بسه انقد نق نق نکن
ستا کام سنگین بگیرو دل دل نکن
آروم باش فاز بگیر اون مشمای خریدو از بابات بگیر
تو صورت مامانت لبخند بزن
واسه همسرت ی کادو بخر
یکم پای دردو دلام بشین
تو مقهای تنگ دست رفیقاتو بگیر
پاش رسید پای وطنت بمیر
اونای که دوستشون داریدو بهشون بگید

شاید نبینی فرایی اصلا
شاید نتونی بگیری دستامو اصلا
شاید همین فردا من پر بکشم با کوله‌باری از غم کوله باری درد کوله باری اروزو
کوله باری حسرت
بعد میمونی با ی کوله‌باری حسرت

شاید فردا نباشم دستامو بگیری
شاید فردایی نباشه که پا حرفام بشینی
پس قدر همو دیگه رو بدونیم شاید فردا نباشیم
که همو ببینیم