محمد جواد رحمانی حس عجیب

یه عمره که هر وقت بهت می رسم تو چشمام همه ابرا مهمون میشن
بدون تو هر چی در بازه هم شبیه قفس مثل زندون میشن
یه حس عجیبی توی سینمه یه بغض اما یه بغض دوست داشتنی
یه کاری با حال و هوات میکنه که این جا شده این همه خواستنی
تو رو هر کی داره دلش مُحکمه که با بودنت غصه هاش پر زده
تو هر نقطه ی این زمین باشه هم همیشه دلش راهی مشهده
بذار باز قسمت بشه دیدنت نمی تونم از اسم تو بگذرم
تو سنگ صبورم شدی بارها گرفتی غم و از چشای ترم
زمان باز امشب به من پشت کرد چه آشوبی تو دل لحظه هام
داره هدیه میده به من اشکمو وداعی که همراه با یک سلام
خلاصم کن از این همه بی کسی منم مثل آهوت پناهم بده
دلم وصله به گنبد و بارگات به خونت یه بی خونه رو راه بده
تو رو هر کی داره دلش مُحکمه که با بودنت غصه هاش پر زده
تو هر نقطه ی این زمین باشه هم همیشه دلش راهی مشهده
بذار باز قسمت بشه دیدنت نمی تونم از اسم تو بگذرم
تو سنگ صبورم شدی بارها گرفتی غم و از چشای ترم