محمد صادق خالوزاده تفاوت

میان منو تو سری جداست,که مانند دریا بی انتهاست
چو دریا رود سمت خشکی سرد,سر آخر به دست آورد رنج و درد
سیاهی شب رنگ هستی ربود ،دگر چاره ای جز تباهی نبود
ازین سختی و سردی روزگار بدی و خرابی بشد اعتبار

جهان مرا غم گرفت است و تردید،تمام وجودم به دست تو لرزید
پریشان و دلگیر ازین حجم تهدید،نمانده به جانم دگر نای تقلید
به سان کویری سراسر دوامم،ولی خسته و زار به فهم عوامم

(تفاوت درون منو تو نشست،محبت برفت و دگر برنگشت
همانند پروانه ای در قفس،تکاپوی من شد نهایت عبس)«2»

جهان مرا غم گرفتست و تردید ....ولی خسته و زار به فهم عوامم