محمود شاکر حال باران

ماندن دلیل می خواهد و رفتن دلی پر
دردی که عاشق می کشد دور از تصور
ای دل بسوزانم که من بی ساز و سوزم
رخسار من دارد خبر از حال و روزم
دستان لرزان مرا هرگز ندیدی
حال پریشان مرا هرگز ندیدی
چشمان من ابری شد و بغضم ترک خورد
تو حال باران مرا هرگز ندیدی
از جان گذشتم تا تو باشی جان پناهم
من بی دلیلِ ماندنم پایان راهم
من می روم شاید به ارامش رسیدی
تو بین ما دیوار بی مهری کشیدی
دستان لرزان مرا هرگز ندیدی
حال پریشان مرا هرگز ندیدی
چشمان من ابری شد و بغضم ترک خورد
تو حال باران مرا هرگز ندیدی