مصطفی نورمحمدی بغض پاییزی

بغض پاییزی ابرم ...
بغض یک غروب غمناک !
شاهد شکستن من ، قطره ی بارونِ رو خاک

غربت هر چی غروبه ، غم هر چی ابر دنیاست
کوله بار این غریبه ، جاده ی در به دری هاست

میون تنهای دنیا ، شده تنهایی نصیبم
کاش که بودی و میدیدی ، اینجا بی تو چه غریبم !

کاش که میدونستی بی تو ، مرگ تدریجیِ هستیم
یاد تو تنها رفیقه ، توی هوشیاری و مستیم

من هوای گریه کردن ، تو صدای گریه ی من !
یاورِ خوب و نجیبم ، بی تو من خیلی غریبم ...

بی تو هر لحظه یه درده ، هر نفس زخم کشنده
تنها با گفتن اسمت ، رو لبام میشینه خنده

آخ که این فقط یه لحظه ست ، بعد اون هاهای گریه ست !
جای هر آواز اینجا ، هر صدا صدای گریه ست ...

من هوای گریه کردن ، تو صدای گریه ی من !
یاور خوب و نجیبم ، بی تو من خیلی غریبم ...