میلاد بهمنی مسکن

یه وقتایی مسکن لازمم
تویی درمون دردای دلم
خودت میدونی وقتی پیشمی
همه دردا رو خاکش میکنم
یه وقتایی که میبینم تورو
دلم یه حالتی میشه
بگو چی داری که دائم دلم
داره عاشقترت میشه
درد بی درمونمو میتونی درمونش کنی
زخم روی قلبمو تو میتونی خوبش کنی
دستمو بگیر که ضربان من تنظیم بشه
من اگه بمیرمم تو میتونی زندم کنی
بگو ام اس یا سرطان هیچکدوم فرقی نداره
تو که باشی پیش من عشقم تنم دردی نداره
حتی دکتر واسه من جز تو تجویزی نداره
چون که میدونه وجودت واسه من تسکین میاره
باتو خوب میشه حالم
جز تو هیشکی رو ندارم
خودت خوب میدونی من
که چقد دوست دارم
صاحب قلبم تویی
درمون این دردام تویی
اگر هم خدایی باشه
واسه ی من اون تویی
شایدم مردم بگن کفره ولی حقیقته
من اگه خدایی دارم خدای من تویی
درد بی درمونمو میتونی درمونش کنی
زخم روی قلبمو تو میتونی خوبش کنی
دستمو بگیر که ضربان من تنظیم بشه
من اگه بمیرمم تو میتونی زندم کنی