پرویز خوش رزم همیشه آرزوم بود

همیشه آرزوم بود که تنها با تو باشم
از الماس ستاره روی موهات بپاشم
بریم یه جای خلوت یه آلونک بسازیم
با اسب آرزوها تا قصر عشق بتازیم
همیشه آرزوم بود همیشه آرزوم بود
توی دریاچه نور غبارت را بشویم
به تو هنگام مغرب نیازم را بگویم
همیشه آرزوم بود با تو یه جا بمونم
تورو با شوق بسیار به آغوشم بخونم
همیشه آرزوم بود همیشه آرزوم بود
یه دامن پونه از دشت برای تو بیارم
یه تاجی از شقایق رو گیسویت بذارم
صداهای قدیمی تو گوش ما نباشه
بجز بانوی مهتاب کسی اونجا نباشه
همیشه آرزوم بود همیشه آرزوم بود
همیشه آرزوم بود کنار تو بمیرم
تو اون دنیا دستاتو توی دستام بگیرم
تورو در بستر گل‌ چو شبنمی ببینم
به زیر چتر موهات یه لحظه‌ای بشینم
توی پس کوچه شب برای هم بخونیم
تو سایه بونی از عشق با همدیگه بمونیم
همیشه آرزوم بود همیشه آرزوم بود