پویا شبیریان کوه

امروز نه آغاز و نه انجام جهان است
ای بس غم و شادی که پس پرده نهان است
گر مرد رهی غم مخور از دوری و دیری
دانی که رسیدن هنر گام زمان است

ای کوه تو فریاد من امروز شنیدی
دردی ست درین سینه که همزاد جهان است
خون می چکد از دیده در این کنج صبوری
این صبر که من می کنم افشردن جان است

از روی تو دل کندنم آموخت زمانه
این دیده از آن روست که خونابه فشان است
از داد و وداد آن همه گفتند و نکردند
یا رب چقدر فاصله ی دست و زبان است

ای کوه تو فریاد من امروز شنیدی
دردی ست درین سینه که همزاد جهان است
خون می چکد از دیده در این کنج صبوری
این صبر که من می کنم افشردن جان است