کیان پورتراب پرواز

رو دورِ ثابت،
می‌گَشتیم ما،
اما تو رو می‌دیدم،
می‌کِشی شکلی رو دستات
شکلی مثل بال ‌ها،
چون واسه بلند پروازی ‌هات،
دیگه نه سقفی بود، نه این زمین دیگه جایی واسش داشت...

تو آزاد و رها، سبک ‌بال ...
حالا رسیدی به ابر ها من این پایین تو فکرم ای کاش...
من هم ای کاش...
یه بار دنیا رو از دیدِ تو می‌ دیدم

من بالا و پایین می‌رم،
بالا و پایین می‌رم،
هنوز پاهام رو زمینِ ولی می‌دونم که خودم یه جای دیگه‌ام.

من بالا و پایین می‌رم
بالا و پایین می‌رم هی ...
می‌دونم این یه خوابه اما تو ذهنم بیدارمو ادامه می‌دم چون...

می‌بینم سایه ‌مو رو زمین، خودم اون بالا رو ابر هام
برنمی‌دارم فکرمو از چیزی ‌که دنبالشم تا
وقتی نشم مثل تو من،
نفهمم حسشو من،
اونقدر بالا پایین می‌ رم تا آماده شم واسه پرواز...

حالا رسیدی به ابر ها من این پایین تو فکرم ای کاش...
من هم ای کاش...
یه بار دنیا رو از دیدِ تو می‌ دیدم