کیوان داوودی رفتن تو

وقتی تو غربت شبها دل من بود تک و تنها
اومدی تو از سپیدی خط کشیدی روی غمهام
دیدن چشمای نازت خیلی زود عادت من شد
ولی تو رفتی و دنیا. همه غربت من شد
به دل زمونه نفرین که آتیش زده به جونم
ای خدا به چه گناهی. من باید تنها بمونم
مثل اون شب جدایی دوباره میزنه بارون
دوباره یادم میوفته همه خاطره هاموون
از نگاه مهربونت خیلی سخته دل بریدن
خیلی سخته تا قیامت. روی ماهت رو ندیدن
دلم از دنیا گرفته. این چه رسم روزگاره
حتی چشم آسمونم. واسه غصه هام‌میباره