کیوان عمادی نگار

چو ماهِ آسمانی..چرا دگر نمانی! خیالِ غم به سر زد...امیدِ زندگانی
تورا دگر ندارم..نگارم،ای نگارم... برای من بماند،غمِ تو در کنارم
برای تو،نگاهِ من،نگاهِ عاشقت.. نگاه تو به سمتِ غصه ی شقایقت
هوای تو،رسیده دردو داره میبره یارا
نگاهِ تو ،دوای دردِ بی دوای من...کجا روی! بیا بشین دگر به جای من نگارا
تو میروی نظاره میکنم،بهانه ام تو میشوی برای گریه ی شبانه ام
خیالِ تو به آسمانِ من رسیده
گرفته ام از این نبودنت وجودِ من،،،تو میروی،نبودِ تو شود نبودِ من ..وااای
گذشتی و گذشتم...چو رفته برنگشتم...ز بارِ غم چه گویم! نه گریه بود..نه اشکم
امان از این جدایی..نگارِ من کجایی!؟ چرا دگر ندارم خیالِ آشنایی!!
برای تو،نگاهِ من،نگاهِ عاشقت.. نگاه تو به سمتِ غصه ی شقایقت
هوای تو،رسیده دردو داره میبره یارا
نگاهِ تو ،دوای دردِ بی دوای من...کجا روی! بیا بشین دگر به جای من نگارا
تو میروی نظاره میکنم،بهانه ام تو میشوی برای گریه ی شبانه ام
خیالِ تو به آسمانِ من رسیده
گرفته ام از این نبودنت وجودِ من،،،تو میروی،نبودِ تو شود نبودِ من ..وااای