جواد بیات ماه من

دل زارم؛ فغان کم کن/ تو اشک از دیدگان کم کن/ غم و ناله ز جان کم کن
چه ناله ها که از دل به راهت نمودم من
بهره ای از آن به عمرم به جز غم ندیدم من

مرا کشته نگاهِ تو/ نشینم چشم به راه تو/ که بینم روی ماه تو
گشته سجده گاهِ من، ماهِ من؛ کعبه ی رویت
دل شده اسیرِ دامِ خم و تابِ گیسویت

بازا و بنشین یک دم که به لب آمد جان عزیزم از انتظارت
قهر و جدایی بس کن که بسته ی دامم و مرغِ دل شد شکارت
قهر تو می سوزد دل ولی تو نداری ز حال زارم خبری
آهِ جگرسوزم را به دلِ تو زیبا ز چه نَبوَد اثری

بیا برِ من/ بیا ببین/ که آمده بی تو چه به سر من
مه پیکر من؛ سیمین برِ من؛ بیا ببین تو چشمِ ترِ من

بُتِ دیرین، شبِ پیشین، که به خوابم ماهی آمد
شده آگاه، دلم ای ماه، که تو پیشم خواهی آمد
گذری کن، نظری کن، چه خوش اندام و شیرینی
دلِ مارا، تو دل آرا، ز وفا دل تسکینی