علی مرادی آشفته هوش

بی هوا یادت کنم
یادی که از تن میبرد جانم
خاطراتم را به بادی میسپارم می‌برد یادم ، یادت ‌
من دگر از بندت آزادم مینشینم تا به یاد آرَم ‌
بعد از رویای تو چشم من دیگر نبیند خواب خوش ، گشته ام آشفته هوش
آشوبم
با این حال خراب سر به صحرا میگذارم ، میبینم سراب کوه به کوه فرهادم
ای شیرینم ‌
‌
جز تو حالم کَس نداند
این چه دردیست ، عاشقی چیست
من ندانم