حمید کیا زخم

دل پُرم گله داره از زمونه
از این همه دیوار که بینمونه
از این که شکستی منو بی بهونه
از عشق که تو دلت بی نشونه
من دیوانه تورا عاشق خود میخواندم
هر که را بجز تو من از دلم می راندم
هرکه را می دیدم ، از تو می پرسیدم
عطر و بویت را داشت هر گلی بوئیدم
منمو تنهایی و کوچه پس کوچه شهر
بعد تو خنده و لبخند شده با من قهر
بعد تو کوچه خیابون چه دل آزارن
بعد تو خاطره هات رو سرم آوارن
من شکستم در غریبی ، من شکستم تو ندیدی
عشق شد زخم عمیقی و برایش تو طبیبی
ولی انگار نه انگار من دل به تو بستم
بنشستم بشکستم و له شد دل خستم
منو از تنهایی نترسون
خیلی وقته طعمشو میچشم
فکر میکنی تازه قلبمو شکستی
خیلی وقته دردشو میکشم
کی اومده دل تو رو برده
دل من گره به دل تو خورده
با من همش بد بودی خدایی
با دل منم خوب باش خب یه خورده
یه من مغرور که واسه تو تنهامو
میگذری از منو شعرامو
یه بارون که میباره روی تنم
نه میتونم بمونم نه میشه نرم
چشات آرامشمه شبیه آسمونه
هنو دلخوشیت تنها آرزومه
هنو واسه تو چشامو رو دنیا میبندم
هنو به خاطرت با کل دنیا میجنگم
منو روزای تکراری ، منو شبای بیداری
و چشایی که خیرست به ساعت دیواری
و صدایی که هردم توی گوشمه
میگفتی منو تنها نمیذاری
عشق من نبود تو نبود من سکوت و غم
عشق من وجود تو وجود من طلوع و من
بعد تو باختنم ساختنم سوختنم
منو این کنج اتاق چشم به در دوختنم
تو شکستی پرمو تو که دیدی غممو
کاش میشد که نبینی زمین خوردنمو
کاش میشد که نمانم منو این دربه دری
کاش میشد بمانی و ازم دل نکنی
منو از تنهایی نترسون
خیلی وقته طعمشو میچشم
فکر میکنی تازه قلبمو شکستی
خیلی وقته دردشو میکشم
کی اومده دل تو رو برده
دل من گره به دل تو خورده
با من همش بد بودی خدایی
با دل منم خوب باش خب یه خورده
یه من مغرور که واسه تو تنهامو
میگذری از منو شعرامو
یه بارون که داره میباره روی تنم
نه میتونم بمونم نه میشه نرم