امیرعلی زند پاییز تلخ

مرا با خاطرش تنها گذاشت
دیگر به هم نمی رسیم
همان فصلی که باران میزند
پاییز تلخ بی کسی بی کسی
به جانم میزند چه بی صدا
یادت ای زیبا نگارم
چه کردی با من دیوانه که
به هر کسی دل نسپارم نسپارم
دلم سوخت برای دلم که غریبم
چقدر رسم دنیا عجیبه عجیبه
دلم سوخت برای دلم که شکسته
هنوز چشم به راهت نشسته نشسته
قلبم میگیره اون داره میره
این دل من خیلی گیره
آدم که سنگ نیست دوری که قشنگ نیست
زندست ولی روحش میمیره
چشمات بی رحمه وقتی که میفهمه
بی تو تمامه روزگارم
خاطره هات و رنگ چشاتو من زدم
رو دیوار اتاقم