کیان رفتی

از تو دور افتادم ، چون ماهى از آب
نه خورشید مى تابه ، نه نور مهتاب
بى تو برگی زردم ، در فصل پاییز
بى تو اى جان دارم ، عمرى غم انگیز
هرگز ندیدم من ، شادى از دنیا
همخانه شد با من ، دنیاى غمها
رفتى و، در هجرت ، دل لاله گون شد
کاخ رویاهایم ، چه سر نگون شد
این قلب پُر حسرت ، چه خواهد کرد بى تو
هر روز دردو رنجم ، فزاید بى تو
تو اى جانم بازا ، اى جانانم بازا
بى تو پُر از دردم ، ای درمانم بازا