آرش فرخزاد نباتی بابای تنها

چشمهای آبی پدرم، دیگه بسته شد
صورت سرخ آبی‌ش، خیلی وقته خسته شد

دیگه شده مهمونمون، میخواد بره به آسمون
خسته شده از این کوچه، از پله‌های این خونه

از باغچه خشکیده‌ش، گل‌های سرخ رو سینه‌ش
یه گل آفتابگردون، اون گوشه توی گلدون

پدرم اونو دوست داشت، وقتی که اونو میکاشت
اما دیگه دل نداره، گل تو گلدون بکاره

دلش رفته آسمون، چشماش ته خونمون
منو نگاه میکنه
گاهی وقتا یواشکی میاد پیشم منو صدا میکنه

میگه دلم تنگ شده، از شیشه و سنگ شده
نمیدونم چیکار کنم، کی رو باید صدا کنم

بازم بیام پیشتون، بشینم تو خونمون
مثل قدیم ندیما، بازم بشم یه بابا

بابا نامهربون بود، تنهایی رفت و نموند
هنوز غمش تو سینه، چقدر به دل میشینه

رفتی و تنها موندم، هنوز تو خونه موندم
به یاد خاطراتت، شمع‌هاتو من سوزوندم

گلهای آفتابگردون، دلتنگ شدن برا اون
واسه صورت ماه‌ش، اون کفشهای سیاه‌ش

واسه صدای پاهاش، کتابهای تو دستاش
میگه شما کجائید، دیگه چه بی‌وفائید

دلم تنگه واستون، میخوام بیام خونمون
مثل قدیم ندیما، بازم بشم یه بابا

چشمهای آبی پدرم دیگه بسته شد
صورت سرخ آبی‌ش، خیلی وقته خسته شد

دیگه شده مهمونمون، میخواد بره به آسمون
خسته شده از این کوچه، از پله‌های این خونه

از درها و پنجره‌هاش، این سردی حال و هواش
بی‌رحمی‌های آدماش
از این همه رنگ و ریا، این همه بچه‌بازیا