آرمین عبدی کابوس

خواب دیدم پرت شدم از روی برج
افتادم توو یه دره زیرِ یه پل
انگار روح از جسمم فرار کرد

نقش من که بد نیست
پر رنگه ولی سرد نیست
نه ،
این قشنگ نیست که بدونی از من بیشتر

بگو به من تا اخر
با کابوس ها باید
چیکار کرد


سخت بود کاش یه ماهی می شدم
کف اقیانوس راهی می شدم
نباید اونی که میخواستی می شدم ، ولی حیف نشد

بیدار شم باز از این کابوسِ بد
افتادم انگار توی آغوشِ مرگ
نچرخید این دنیا به قانون من
میخواستم ، نشد (ولی حیف نشد)


صدای غمِ که تو گوشِ منه
با اینکه تو سکوتم
از دوردست ها خیلی زیباتره
صحنه ی سقوطم


اگه از دور نگاه کنی
میبینی خنده ست رو لبم
میفهمی غرقم هر دفعه
توو بغض نیمه شبم
خودم بودم قلبمو
انداختم پاییین بی هدف
زمانه که میره عقب

اگه از دور نگاه کنی
میبینی حالم عالیه
میفهمی این رویای من
یه کابوسِ تو خالی
تو اوج بیداریه