احمدرضا منصوری بی تو

نشستم پای دلسردی
شاید یک روز برگردی
می‌دونم جای من بودی
تو هم اینکارو می‌کردی

تو عکسای قدیمیمون
پی آینده می‌گردم
تموم خاطره‌هاتُ
تو تنهایی بغل کردم

یه بغضی تو گلوم دارم
که سختش کرده دوریتو
نمی دونی، نمی دونی
سرم چی اومده بی تو

از این خاموشی خونه
دارم هر لحظه کر می‌شم
چراغا روشنه اما
خودم تاریک‌تر می‌شم

هنوزم تو دل این شهر
یه شب بارون که می‌گیره
واسه بوی نم موهات
واسه موهات، دلم میره

یه بغضی تو گلوم دارم
که سختش کرده دوریتو
نمی دونی، نمی دونی
سرم چی اومده بی تو