امیرحسین نوشالی بانو جان (گیلانی و رشتی)

تّره که می دیل داره
ده غّمهّ دونیایه ناره
تی دیله گوشه عزیز
هیچکسی می جایه ناره
گوله عشق و عاشقی
گول بوکود تی لبّ جه
وقتی کی لب واکونی
گول فیوِه تی گبِّ جه
بانو بانو بانو بانو
می دّسّه بخواندی بانو
تو تی اون ناز مره
می دیل بکندی بانو
نانی کی چّقّد نازنین
تی سیه چومان خوشکیله
نانی تا تی دیل نرمّهّ بهّ
بوخودا چقد مشکیله
می گوله بهار آخ تویی
می گوله انار آخ تویی
می دیله قرار آخ تویی
بانو جان بانو جان
بانو بانو بانو بانو
می دّسّه بخواندی بانو
تو تی اون ناز مره
می دیل بکندی بانو
دل من وقتی تو را دارد
غمی در در این دنیا ندارد
گوشه دل تو
هیچ کسی جای من نگذار
دسته گل عاشقی
گل از رو لبانت میبینم و می ریزد
وقتی که صحبت می کنی
دهانت به مانند باغ گل می شود
بانو بانو بانو
بانو بانو بانو بانو
دست من را تو خوانده ای بانو
تو با ناز و ادا
دل من را کنده ای بانو
تو نمی‌دانی نازنین من
که چقدر چشمان سیاهت قشنگ است
نمی دانی تا دلت نرم شود
به خدا چقدر مشکل است بانو
تو گل بهار من هستی
تو گل انار من هستی
تو تمام دل و قلب من هستی
بانو بانو
بانو جان
بانو بانو بانو بانو