بابک اعلم تاوان

به رویای تو عادت کرده بودم

مثل شبنم که رو گلها نشسته

مثل اون مردی که با مرگ عشقش

چشاشو تا ابد رو دنیا بسته

به بودن پیش تو تا بینهایت

به اصراری که تو حرفات داشتی

واسه بودن کنارم بغض کردی

با گریه رفتیو تنهام گذاشتی

«به تاوان تموم اشتباهام میرم جایی که هیچکس جز خودم نیست ، به هر دردی
دچارم اما حالم مثل اون شب که دیوونت شدم نیست.»

به تکرار من عادت کرده بودی

منی که باعث تنهایی هاتم

یه گوشه توی دنیا اشک ریختی

نگفتی باعث شب گریه هاتم

نذاشتی من بفهمم آه کشیدی

من اون مردی نبودم که میدیدی

تحمل کردی ، سوختی ، باخت دادی

بهت حق میدم از من نا امیدی...

«به تاوان تموم اشتباهام میرم جایی که هیچکس جز خودم نیست ، به هر دردی
دچارم اما حالم مثل اون شب که دیوونت شدم نیست.»