تامران هامون لبخند مصنوعی

بهار، بى اون نیا اینجا
بدون اون زمستونم
تو که میدونى وقتى رفت
بهار و بُردش از خونه م

نمیره یادش از یادم
براى حتى یک لحظه
چراغا روشنن اما
تو من تاریکى محضه

بهار، بى اون نیا اینجا
نیا اینجا بهار بى اون
دلم غمگینه وقتى نیست
به آغوشم برش گردون

برش گردون که شاید من
دوباره گل کنم نو شم
دوباره سبز و زیبا و
دوباره بخشی از تو شم

نمى دونى چقد سخته
توى دلتنگى جون دادن
ولى لبخند مصنوعى
به یه دنیا نشون دادن

نمى دونى چه دردیه
صداشو نشنوى دیگه
نمونه هیچ امیدى
واسه دیدار همدیگه

بهار، بى اون نیا اینجا
نیا اینجا بهار بى اون
دلم غمگینه وقتى نیست
به آغوشم برش گردون