حسین حسنی دنیای وارونه

دنیای وارونه همینه که عزیز من
من چای مینوشم تک و تنها تو این کافه
آروم آرومم ولی هی فکر می
بافم
یه دست دیگه موی خرماییتو میبافه

دنیای وارونه همینه که بدون تو
هر کی منو میبینه میگه از خوشی مستم
اما نمیدونن که این آویز لبخند و
با یاد لبخند تو روی صورتم بستم

عادت که نه هر جوریه باید تحمل کرد
تاوان عشقت دوریه باید تحمل کرد

ساعت به وقت من شبه،نیمه شبه،دیره
خورشید اما روی کوچه داره می تابه
ساعت توی دنیای تو چنده که هر دفعه
پلکات و میبندی زمان میگیره می خوابه

عادت که نه هر جوریه باید تحمل کرد
تاوان عشقت دوریه باید تحمل کرد