حسین سعیدی پور آبی دریا

مِی از چشمان مستت شرمساراست
شقایق بی نگاهت داغدار است

مرا افسانه خوان با ناله ی شب
ببینی تا وجودم بی قرار است

تو را احساس دل ها می نوشتم
تو را معنای رویا می نوشتم

به عشقت ساحلی را صبح صادق
تو را تنهای تنها می نوشتم

نیازم را ز چشمم خوانده ای تو
دلم را از نگاهت رانده ای تو

منم آن خسته و تنها اسیری
ک در اوج نگاهش مانده ای تو

تو را چون آبیِ دریا سرودم
غزل را در تو معنا می نمودم

تو با موج نگاهی رفته بودی
من آن تنهای بی تو مانده بودم

شب است و چشم خیس و شرمساری
من و افسانه و دل بی قراری

شقایق های پر پر در رهِ عشق
سرودِ این غم و چشم انتظاری

من و عشق تو و دنیای احساس
من و این چشم خیس و قلب حساس

توو این شب زیر این بارانِ نم نم
من و عطرِ نفسهای گلِ یاس

تو و یک آسمان پر ستاره
من و این قلب بی تو پاره پاره

تو و یک زندگی آرام و پر گل
من و چشمی که کارش انتظاره