حسین سلطانی شورش

تو آمدی و دریا اسم مرا صدا زد
من جذر و مد عشقم مه که به جاده ها زد
بمان که اسم ما را همه جهان بداند
جوانی ما یاد این کوچه ها بماند
هندوی معبدت من، بودای قصه ها تو
شمع و شب و عطش من، خدا خدا خدا تو
ماه منی میان یک آسمان شخصی
باید به دور دنیام بپیچی و برقصی
من خاک زخمی و تو تلاطم بهاری
باید کنار بغضم باران شوی بباری