حسین فرد مجنون

مجنون بودم عمرمو بی سر پناه رد میشدم
دنباله لیلی بودم و کنار لیلی رد شدم
احساس توی دله من هر روز خاک میخورد فقط
کناره عشقم بودمو ترسیدم حسمو بگم
خودم مقصرم تو این شکست نافرجام دل
حالا اگه گریه کنم فایده نداره دیگه ول
خودخوری دردی از دلم دوا نمیکنه اصن
انگار بعده رفتنت دنیا بهم ضربه میزد

هرچی که بعده تو بشه حقمه چون باعثشم
فرصت داشتم خوب ولی گذاشتم از دستش بدم
هر کی اومد تو زندگیم فهمید دلم جای دیگست
هر کی منو دید توی این اوضاع میگفت این دیوونست

صد سال بگذره ولی میباره هی خون از چشام
اون دیگه رفته و تموم شده برام ارزو هام
تمومه خاطراتمو یه نامه میزارم برات
هر کاری کردم من بدون خواستم نشه خیس اون چشات
چجور بسازم بعده تو با دله بی تاملم
برم کجا به کی بگم که حل شه بی تو مشکلم
تموم اشکام پای تو من ختم این قصه شدم
کسی که اصلا جا تو نی من کله عمر فکر تو ام

هرچی که بعده تو بشه حقمه چون باعثشم
فرصت داشتم خوب ولی گذاشتم از دستش بدم
هر کی اومد تو زندگیم فهمید دلم جای دیگست
هر کی منو دید توی این اوضاع میگفت این دیوونست

هرچی که بعده تو بشه حقمه چون باعثشم
هر کی اومد تو زندگیم فهمید دلم جای دیگست